Kiedy dziś mówimy o harcerstwie mamy również na myśli najmłodszych członków tej organizacji - zuchy. Jednak przed pierwszą Wojną Światową do harcerstwa polskiego mogły należeć jedynie dzieci powyżej dwunastego roku życia. Pierwsze próby stworzenia drużyn zuchowych wzorowanych na angielskich gromadach Wolf Cubs (wilcząt) podjęto tuż przed pierwszą wojną światową.
W 1914 roku Olga Małkowska założyła w Zakopanem żeńską gromadę „krasnoludków",
co w historii ZHP oznaczało moment narodzin polskiego ruchu zuchowego dziewcząt.
Przystąpiono do opracowania nowego systemu wychowawczego dla najmłodszych członków Związku. Nazwę „zuch" zaproponował w 1917 roku hm. Jan Mauersberger. Jaki miał być zuch? Odważnym, zaradnym i energicznym, ale jednocześnie koleżeńskim i skorym do pomocy młodym człowiekiem, przyszłym harcerzem lub harcerką ZHP.
Od tego czasu w Polsce powstawały pierwsze gromady Wilcząt. Obrzędowość oparta była na powieści Rudyarda Kiplinga „Księga Dżungli", a dzieci naśladowały odwagę i spryt poznając przygody głównego bohatera książki - Mowgliego. Wilczkiem mógł zostać chłopiec w wieku od 8 do 12 roku życia, na berecie nosił odznakę przynależności do gromady, metalową główkę wilczka. Natomiast ruch zuchowy żeński rozwijał się intensywnie dopiero po 1920 roku. Wtedy też wprowadzono oznaczenia stopni zuchowych, które aktualne są do dnia dzisiejszego. Zuchy - dziewczynki nosiły srebrne gwiazdki nad górną kieszonką mundurka. Również w 1920 roku przyjęto słowa Obietnicy Zuchowej: Obiecuję być dobrym zuchem.
W 1921 roku odbyły się pierwsze konferencje instruktorek pracujących w gromadach.
Do rozwoju żeńskiego ruchu zuchowego przyczyniła się Jadwiga Falkowska. Powołała ona specjalną komisję przy Wydziale Programowym Głównej Kwatery Żeńskiej, która opracowała regulaminy zuchowe, Prawo Zucha, programy gwiazdek a także system sprawności.
Z inicjatywy druhny Jadwigi w 1926 roku powstał Wydział Zuchowy Głównej Kwatery Żeńskiej.
W kolejnych latach ujednolicono regulaminy mundurowe dla dziewczynek - zuchów.
I tak dziewczynki nosiły szare mundurki z harcerskimi kołnierzami, a pod szyją wiązały kokardę w kolorze jednolitym dla całej gromady.
W 1929 roku w harcerskim piśmie „Na Tropie" wydrukowano opowiadanie Aleksandra Kamińskiego „Jak Antek Cwaniak wilczków kształcił". Wybitny harcmistrz przez wiele miesięcy myślał nad dostosowaniem angielskich metod pracy z wilczkami do potrzeb polskich dzieci. Jego koncepcje okazały się najdoskonalsze i w tym samym roku podczas kursów instruktorskich zaczęto na nowo pracę nad metodyką zuchową. Efektem prac było ogłoszenie nowych regulaminów zuchowych dla dziewcząt.
W 1931 roku zaczęto przekształcać gromady wilcząt w gromady zuchowe chłopców. Wtedy też opracowano tekst Obietnicy Zuchowej i Prawa Zucha oraz dostosowano je do potrzeb gromad. Rok 1931 uważa się za przełomowy w historii chłopięcego ruchu zuchowego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz